Gisterenavond lekker gegeten, maar ondanks dat én de Planche des Belles Filles eindklim, lukt het o zo moeilijk om in te slapen. Zowel Doris als ikzelf, een slaappilletje helpt dan wel maar da’s niet echt ideaal, dagen na mekaar. We zijn niet alleen met dit probleem, de anderen vertellen hetzelfde. Dat komt omdat onze dagen zo eivol zitten dat we voor het slapen niet kunnen rustig ‘uitbollen’. Voor het slapen nog wat tv kijken zou helpen, maar ‘t is al snel laat eer we van tafel gaan en dan moeten we onze bagage al klaarmaken voor de dag nadien etc. Vandaag de zwaarste etappe van de eerste Tourweek. We starten in Belfort, we doen er met de bus een halfuurtje over. De eerste 15 km fietsen we samen in ons kleine peleton, al gauw gaat het serieus omhoog, en breekt de groep uit elkaar. Vanaf hier fietsen we quasi de ganse dag alleen. Op de berg(jes) fiets bijna iedereen alleen, in de verte zien we voor en achter ons wel meestal iemand rijden. Na de eerste bevoorrading op 40 km komen we in kleine groepjes terug bij elkaar. De afdalingen zijn spek voor onze (tandem)bek, we komen steeds terug op onze voorliggers op die manier, omdat we sneller naar beneden vallen op de tandem (150 kg wegen we alles samen). Bergop zijn we ondertussen al niet meer de traagste fietsers, al forceren we zeker niet, onze hartslag houden we ‘extensief’ zoals dat in het jargon heet. Enkel op de steilste stukken moet ieders hart wat meer pompen, maar dat duurt meestal niet zo lang. Vandaag is het letterlijk berg op/berg af, bijna constant zonder vlakkere tussenstukken. Lange afdalingen onmiddellijk gevolgd door een volgende klim, het ‘snijd’ onze benen ‘af’, en het duurt even eer we terug in ons ritme zijn. Gans de week al zonder materiaalpech doorgekomen, maar vandaag op de twee klim, toch een lekke band gehad. Niet echt erg natuurlijk, maar we zijn uit ons ritme en worden voorbij gefietst. Gelukkig duurt het allemaal niet lang en zijn we snel op weg. Probleem is wel dat ik met mijn pompje niet de gewenste bandendruk kan behalen ( 9 kg voor onze tandem is het minimum). We rijden verder en een paar kilometer staat er een paar campers langs de kant. Ik zie een Lotto vlag en een Belgische nummerplaat, en daar bovenop ligt er een voetfietspomp buiten naast wat andere spullen. Ik vraag of ik wat Belgische lucht in mijn achterband mag blazen. Het bleek lucht uit Deinze te zijn, bedankt en wij terug op weg. Nog 1 reservebandje over, dat moeten er straks terug twee worden, te riskant anders. De middagstop is boven op de top van de vierde klim, nog drie te gaan. We houden een korte lunchstop, we zijn nog maar halfweg. De afdaling is spectaculair, niet veel bochten waardoor we zonder zelfs te trappen 80 km/ u halen. Klim vijf en zes zijn geen makkie’s maar de laatste en meteen ook steilte van de dag is de Col de La Croix. Niet zo heel lang, minder dan 4 km maar met stukken tot 17% erin. Op weg naar deze klim nog snel ons laatste ‘gelleke’ doorgeslikt. De eerste meters meteen 15 %, en dit gaat zo gans de tijd door aan gemiddeld 9,2 %. Net als gisteren is de laatste klim als een Red Bull, hij geeft ons een beetje vleugels, of beter vleugeltjes…;) Nadien de beloning, 15 km dalen naar de streep. We halen nog een paar fietsers in, maar eens in het centrum van Porrentruy rijden we aan één van de ronde punten verkeerd. Even verder hebben we het al door en keren we terug. De laatste kilometers gaan door smalle straatjes, dat gaat gevaarlijk worden morgen wanneer de prof’s hier voorbij razen. De finish is net buiten het centrum, de tribunes staan er al, de toeschouwers zijn nog onderweg. Even voorbij de aankomst, in een oude schuur gaan we met ze ‘n allen naar de finish van vandaag kijken. Net wanneer wij er aankomen beginnen ze aan La Planche des Belles FIlles, waar wij gisteren opreden. Wat er verschil met ons tempo, het peloton spurt er bijna op, wij kropen er op onze kleinste verzetje op. De volledige klim staat vol nadar hekkens, dat verklaard waarom er gisteren geen enkele auto of camper op mocht. Na de laatste bocht naar rechts met 18 %, perssen Cadel en co er nog een sprintje uit, Froome haalt het uiteindelijk. Met al het volk op de top herkennen we de omgeving van gisteren amper. Nu terug de bus en 120 km verplaatsing naar volgende hotel. Voor de verandering gaan we eten in een Chinees restautant, a volenté….niemand die klaagt na al de pasta en brood van de laatste dagen…