Cape Epic 2010
Waar staan we voor;
aantal dagen : 8
afstand: 722 km
hoogteverschil: 14.500 hoogtemeters ( 1 beklimming van de Muur = 90 hm)
terrein: 99,9 % onverhard, rotsen, zand etc…
aantal deelnemers : 1200 (600 teams van 2 mannen, vrouwen of mixed)
dag 1, zondag 21 maart
117 km 2000 hm
Om 5 u brult de wekker, we zijn nu nog steeds in Paarl, we laden onze fietsen op de pick-up die we geregeld hadden de avond ervoor. Dan proberen te eten, en liefst veel, het is bij iedereen stoempen, de zenuwen nemen over. Om 7u 15 was Phillippe er om de camper op te pikken, en er naar Ceres mee te rijden, de eerste finish locatie van deze Cape Epic. We waren meer dan een uur voor de start al in Diemersfontein, 10 km verderop. Met 1200 fietsers, 600 teams, stonden we in 1 lange rij te wachten op het verlossende startschot, wij zijn stijf van de stress, onze hartslag is veel hoger dan normaal. Een helikopter die elke dag de kop van de koers filmt, vliegt over en weer. Om tien voor negen wordt er opzwepende muziek door de luidsprekers gejaagd, met nog hogere hartslagen als gevolg en om 9 u hét startschot. De meute komt op gang, het eerste klimmetje ligt al voor ons…. De reacties die we krijgen over onze tandem kunnen we niet optellen, we zijn blijkbaar de vreemde eend in de bijt, de énige deelnemende tandem, zal achteraf blijken. Velen verklaren ons dapper of gek, of noem maar op….,zeggen “respect”, we beginnen er zowaar zelf aan te twijfelden of dit wel goed gaat aflopen……er zei zelf iemand “your in my prairs”, als dat ni om te lachen is…. De zon schijnt gelukkig niet van in ’t begin, later wel, het zal meer dan 35 graden worden die dag. Het is een zware rit, we geven zo veel we mogen maar respecteren onze hartslagen. Tweeduizend meter klimmen is ongeveer één Mont Ventoux beklimming, maar dan niet op asfalt, 90 % is onverhard en ruig terrein. Om van het landschap te genieten is er weinig tijd. Er is een cut off van 9 u (maximaal toegestane rijtijd), dus om 19 u ‘s avonds moeten we binnen zijn, anders is het direct gedaan met spelen. Achteraf hebben ze er blijkbaar een halfuur aan toegevoegd, omdat er op bepaalde single tracks een file was ontstaan. Op die plaats hebben er zeker 30 minuten moeten stap voor stap aanschuiven, er was een ongeluk gebeurd, werd gezegd. De laatste 7 km moeten we letterlijk fietsen op een spoorweg, uiteraard was die niet meer in gebruik, maar we fietsten wel letterlijk tussen de rails op de dikke keien en de treinbils….écht afzien was dat, een echte martelgang. Onze konten krijgen het zwaar te verduren. Inhalen of voorbijsteken is er onmogelijk. Iemand die het niet meer ziet zitten, moet van de fiets en van het spoor af, pas dan kunnen de anderen voorbij. De laatste kilometer is op asfalt, we persen er nog eens alles uit en komen uiteindelijk binnen op 8u23, dus we hadden een uurtje op overschot. DIe overschot zouden we kunnen nodig hebben bij een lekke band etc… We zijn niet leeg maar wel moe, heel moe. Als ‘t elke dag zo gaat zijn, gaat het nog een héél zware week worden, dat voelen we nu al. Joris en Elke hebben het helaas niet gehaald binnen die tijd. Elke is doodop aangekomen. Ze is ontroostbaar wanneer één van de officials haar startnummer en transponder (chip die de tijd registreert) van het stuur knipt, echt een héél depri moment. Gans de winter er alles voor gedaan en dan op deze manier koelweg eruit geknipt worden…pffft…. Voor 10 u in bed, ‘t is hier zeer druk allemaal, amper tijd om uit te rusten. Hopelijk hebben we morgen geen materiaalpech en heel goeie benen!
dag 2, maandag 22 maart
96 km 1550 hm
Deze rit werd aangekondigd als “single track” rit. Dus voor onze tandem niet echt dé rit om naar uit te kijken, maar dat wisten we op voorhand, dus ni klagen….;) Meer de 70 van 96 km waren effectief single tracks, en dan nog vrij technisch ook. Afzien heeft iedereen gedaan, da’s zeker, op een zeker moment was het 44 graden. Ze hebben voor de tragere rijders, en wij zijn daar uiteraard bij, een vierde, extra waterpunt ingelast. We zijn al bij al blij met ons resultaat, een paar plaatskes opgeschoven, morgen terug een zeer zware rit, wel minder singel tracks, dus beter voer voor de tandem. Kort na de rit een uur op de massagetafel, dat doet deugt. Joris is alleen gestart, hij mag alleen doorrijden, da’s een mogelijkheid die de organisatie aanbied, aan teams waar een teamlid door één of andere reden uitvalt. Elke is vanaf vandaag officieel supporter. Het avondeten was al ver opgekuist wanneer we aankwamen, gelukkig hebben ze nog wat pasta extra gekookt, morgen moeten we proberen vroeger aan tafel te zitten. Voor 9 u in bed, om 5u15 gaat de wekker, om 7.20 u vertrekt de derde rit.
dag 3, dinsdag 23 maart
123 km 1700 hm
Alweer tot 41 graden vandaag. Redelijk goeie berijdbare off-road vandaag, beetje single tracks, niet overdreven. Een paar super stevige hellingen waar we te voet naar boven moesten, met de tandem was’t stoempen…;) Op één van de weinige stukken asfalt 73 per uur gehaald in de afdaling, zonder bij te trappen, da’s ons terrein met die tandem, door onze gebundelde 150 kg, tandem+fietsers, vliegen we wanneer het parcours in dalende lijn gaat, bergop is ’t veel minder natuurlijk. We staan terug een beetje beter gerangschikt, hopelijk krijgen we geen slechte dag. Ons achterwerk heeft het zwaar te verduren, in heb een serieuze blaar op mijn billen, ik hoop dat die niet open gaat. Ik zit wat meer naar achter op het zadel, zo vermijd ik het drukpunt. Massage om vijf uur, dan gaan eten, en om 8 u liggen we al in bed, ‘t is echt nodig. Het is een hectisch tempo, veel tijd om even niets te doen is er niet. Morgen verlaten we Ceres en is de finish in Worcester.
dag 4, woensdag 24 maart
86 km 1700 hm
Een kortere etappe, vergeleken met de andere dagen, een makkie…;)….op papier dan toch. Alleen de vorige drie etappes hebben al heel wat zuur in onze benen gepompt. ‘t Was niet echt ons dagske vandaag, onze gereden tijd bevestigd het ook. De warmte was goed te doen, in ’t begin bewolkt, nadien zon. Iets na 2 waren we binnen, we hebben alles eens rustig kunnen doen vandaag, douche, massage, eten en om 8 u onder de lakens. Morgen de tijdrit van 27 km.
dag 5, donderdag 25 maart
27 km 800 hm
Onze allereerste tijdrit ooit, en dan nog één bergop….;) Net echt, het podium op, dan aftellen en het schavot afrijden. De tribune zat vol met schoolkinderen, de “presentator” kondigde ons aan al dé enige tandem in de race, die kids op de tribunes schreeuwden nog harder, echt kippenvel ! We hebben 1u 59 gereden,voor ons is dat behoorlijk, het ging goed, op’t einde nog een cartouche verschoten door met een paar andere teams wat te “spelen”. Vandaag toch halve dag extra rust gehad. Die paar uurtjes nuttig gebruik om wat te slapen na het eten. Wel een nieuwe achterband opgelegd, de oude was gans weg. Het terrein vreet banden. In de namiddag toen we hier aan de camper wat zaten met Joris en Elke, is hier een mevrouw van een Braziliaans televisiestation ESPN een interview komen afnemen. Ze moest alles weten over ons én onze tandem. Ze had ons vandaag langs het parcours staan filmen terwijl wij een helling opreden waar vele andere te voet op moesten. Soms zijn wij met die tandem in het voordeel, niet omdat we zo veel beter rijden, maar wel omdat we zwaarder wegen, dit zorgt voor meer druk op het achterwiel en dus meer grip, minder doorslippen…..en langen kunnen blijven doorfietsen ( deze uitleg voor de niet kenners…;) Nu, dit had die Braziliaanse waarschijnlijk gepakt, vandaar dat ze ons wou zien en horen…;) Heel efkes voelden we ons euh…speciaal..;) Morgen een zéér lastige rit van 123 km en véééél bergop met het venijn zal in de staart zitten.
dag 6, vrijdag 26 maart
123 km 2200 hm
Een dag waar iedereen een beetje schrik van heeft, veel bergop, lange etappe en vooral, al vijf fietsdagen in de benen. Van in het begin heb ik slechte benen, Doris gelukkig niet, zij voelt zich goed. De eerste 40 km’s zijn vrij vlak, nadien begint het op en af te gaan, dé klim van de dag komt na 90 km pas, Groenlandberg, deze berg zullen we nooit meer vergeten… Een klim van 8 km, met een aanloop-bergje van 2 km, wind op kop en een zanderige aanloop…meer moet dat niet zijn….:( We zien altijd zowat dezelfde fietsers rond ons, het is regelmatig haasje over. Op ‘t einde nog een single track door het bos, een pittig dessert. Mijn kont doet enorm zeer, ik kan gewoon geen goeie zithouding meer aannemen. Ik ben volledig choco op ‘t einde, Doris al niet veel beter…..dit was dé zwaarste dag tot nog toe. Een zure wind aan de aankomst maakt het er niet leuker op. Na het avondeten en de massage, liggen we weeral voor 8 u in bed.
dag 7, zaterdag 27 maart
99 km 2200 hm
Een dikke 20 km minder vandaag maar evenveel hm’s als gisteren, dus een rustdag zal’t niet worden. Het regent wanneer we opstaan, ook zeer veel wind. Ik ben vertrokken met een pijnstiller om de zadelpijn te breken, ‘t lijkt wel te helpen. Doris haar onderrug doet zeer, waarschijnlijk door haar fietshouding. We voelen ons net bejaarden..;) Ik voel me in elk geval veel beter dan gisteren, betere benen en geen zadelpijn meer, dank u meneer Voltaren. Halfweg een serieuze dip gehad, niet genoeg gegeten, een contadorke heet dat. Nadien er wel doorgekomen, Doris hare rug breekt in twee bijna….. De zon niet veel gezien vandaag… We halen het na 7 u 52 min. Nog één dag en we zijn er.
dag 8, zondag 28 maart
65 km 1650 hm
Laatste dag vandaag, de race eindigt met een relatief korte rit, amper 65 km, en een toch niet te onderschatten 1650 hm’s. Een massastart om 8.30 u brengt de ondertussen minder dan 1000 fietsers op gang. Het gaat al snel bergop, het tempo ligt elke dag iets lager, onze benen zijn echt moe ondertussen. Na 10 km hebben we al meer dan 500 meter geklommen, da’s meer dan tijdens de (berg)tijdrit op dag 5….. Er is maar 1 waterpunt tijdens deze rit, op km 35. We zien voor en achter ons terug zowat dezelfde fietsers terugkeren, soms gaan wij hen voorbij en even later hebben wij dan eens een dipje en is het net andersom. Na 50 km de eerste lekke band deze week, en dit na 700 km op ruige ondergrond, we morgen zeker niet klagen. Bij kilometer 60 halen twee mannen ons in, Brazilianen bleek achteraf, we plasseren ons in hun wiel, en laten ons meedrijven naar de finish, de laatste 500 meter hebben we er nog een spurtje uitgeperst, en hen in de sprint geklopt……..voor de 351 ste plaats bleek achteraf….;) Het maakte dus eigenlijk geen bal uit maar daarmee was onze naftbak volledig leeg. Ambiance aan de finish, iedereen die officieel binnen de tijd aankomt mag het podium op om de finishers medaille in ontvangst te nemen. Wij krijgen ze van het Belgische topteam Vermeulen/Van Hovels. Ze herkenden ons, “die met den tandem”. De race zit erop, een ontlading bij iedere deelnemer die het gered heeft. Ons doel is bereikt, we hebben de Cape Epic uitgereden. In onze categorie, die “mixed teams” heet, zijn we 33 geeindigd, zowat de plaats die we waard waren. Er zijn een 60-tal mixed gestart. In deze reeks word in tegenstelling tot bij de mannenteams geen onderscheid gemaakt in leeftijden. Wanneer de leeftijd van beide teamleden meer dan 80 jaar bedraagt, ben je bij de mannen categorie een “master” koppel, dat zou voor ons goed uitgekomen zijn, wij zijn beiden 89 jaar….;). In de mixed categorie reden 5 master teams mee, wij waren er één van. Samen met de andere Belgen praten we na over de afgelopen week. De fietsen worden gedemonteerd en gaan terug de doos is, het grote domein, Laurensford waar dit alles eindigt loopt stilaan leeg. Ineens is’t rap gedaan vinden we, iedereen gaat van hieruit ze’n eigen weg….die van ons naar “Spier” een groot domein van meer dan 1000 hectare. We hebben er via via een kamer in het prachtige hotel, hier gaan we een goed uitslapen, morgen terug naar Belgie, met zere benen weliswaar, die gaan even moeten rusten eer al het zuur er uit zal zijn…