Canada (Nova Scotia) 2022
‘t Zit erop !
Laatste fietsdag vandaag en alweer schijnt de zon. Van hieruit fietsen we naar Fall River, waar onze dozen in het hotel staat te wachten. Het is amper 25 km, we hebben tijd zat en fietsen nog een rondje in Halifax, waar we oa een paar parken bezoeken en de citadel van Halifax.
Na de middag brengt een bochtige, glooiende trial brengt ons vanuit de stad al snel in de bossen, evenwijdig met de drukke autoweg. Op 10km van Fall River fietsen we langs een van de vele meren tot aan het hotel waar we zonder technische pannes of ongelukken onze fietsreis afsluiten.
Vuurtoren nr 1 in Canada…. !
Het 2 graden wanneer we wegfietsen in Hubbards, de koudste ochtend tot nog toe.
We kiezen voor het off road fietspad tussen de bomen.
De indian summer is ingezet, het kleurenpalet waar we doorfietsen ziet er na twee weken gans anders uit. Een eerste koffiestop doen we aan het fietscafe Bike&Bean. Toevallig ontmoeten we daar een fietskoppel welke we twee weken geleden in Baddeck zagen voorbijfietsen. Het zijn Canadezen uit Vancouver. Ze hebben een tent mee en kamperen waar het kan, al is het wel niet altijd even plezant zegt zij. Ze bedoelde wellicht deze ochtend, wanneer het 2 grdn was.
Dat is wat anders dan wij, die graag onder een warm donsdeken liggen.
Grappig is dat zij ongeveer even ver van huis zijn dan wij, op een paar honderd kilometers na.
Van hieruit fietsen we zuidwaarts naar Peggy’s Cove lighthouse , een trekpleister in Nova Scotia.
De in 1915 gebouwde vuurtoren is maar één van de 160 vuurtorens in NS, maar wellicht de meest gefotografeerde.
Het is een prachtige glooiende kustweg die er ons naartoe brengt.
Peggy’s Cove is een nog actief vissersdorp, ook wel een toeristisch plaatsje maar niet in die mate dat het op de koppen lopen is.
We kopen in de locale Fish Shack een typisch local gerecht, eigenlijk een broodje dat we hier al vaak gegeten hebben, de fameuze ‘lobster rol’.
Dat is eigenlijk een begeert schaaldier in een heel simpele sanchwich 😬…maar wel lekker.
Een weetje over kreeft is dat voordat de kreeft op het menu van dure restaurants terechtkwam, was hij goedkoop blikvoer voor het volk. Maar door overbevissing werden de schaaldieren schaars en steeg de prijs. Ook sushi, foie gras en oesters begonnen hun leven als volksvoer.
Na het broodje, enkele foto’s en een paar leuke gesprekken met alweer vriendelijke Canadezen fietsen we nog 45km door naar Downtown Halifax, waar we slapen vannacht. De laatste 20 km waren om snel te vergeten, veel te druk bij het inrijden van deze hoofdstad. Eens in het centrum is het totaal het tegenovergestelde, fietsroutes en geen roekeloze chauffeurs.
Slapen op hoogte…..
We verlaten Lunenburg en fietsen stilaan opnieuw richting Halifax.
We drinken koffie in Mahone Bay. Het is zondag, we passeren verschillende rommelmarkten. Opvallend minder verkeer ook, al hebben we er sowieso geen last van omdat we hoofdzakelijk op ‘trails’ fietsen. Dat zijn niet geasfalteerde paden door de bossen. De ‘indian summer’ is ingezet, elke dag zien we dezelfde bomen in een andere kleur. Lang kleine meertjes en soms langs de zee komen we opnieuw in Chester. In dezelfde bakkerij van vorige keer eten we een kleinigheid, onze tank wat bijvullen.
Na 77 mooie kilometers zijn we in het havendorpje Hubbards, waar de Tuna Blue Inn onze slaapplaats is. Het bed is wel euh…..speciaal, enkel een ladder mankeerde er. Doris moest er letterlijk inkruipen!
Pasta Sepia !
We slapen twee keer in Lunenburg, dat geeft ons de kans om een locale lus te fietsen zonder bagage.
Fietsen doen we zoveel mogelijk langs de kustlijn. Het landschap is pittoresk en tegelijk ook pittig, fysiek dan. Het is amper plat, het glooiende landschap langs mooie en minder mooie villa’s kruipt in de benen. Links van ons de zee, rechts de onmetelijke bossen waar de kleuren dag per dag veranderen….
Veel dorpjes met een cafeetje zien we niet, bij een kleine kruindenierswinkel, in het gat van pluto vinden we enkele bananen en een meeneemkoffie.
Koffie vind je hier overal en het moet gezegd worden, nog geen slechte koffie geproefd hier.
In Bridgewater, eindelijk een pub waar we iets deftig kunnen eten, onze benen hadden energie nodig. Nog 25 km van hieruit en na 73 km zijn we opnieuw in Lunenburg.
Grappig wanneer we door het park fietsen, passeren we een bord waar opstaat welke boete een niet opgeraapt ‘hondenkakske’ kan kosten….;)
Avondeten doen we in restaurant ‘Beach Pea’ waar we een van de lekkerste pastagerechten ooit aten. Een recept heb ik niet, enkel de ingrediënten.
‘Pasta Sepia’;
Gebakken coquilles, reuze garnalen, pittige merguez worst, calamares, pomodoro saus, inktvis linguine, lente-uitjes
No, this is it……..
Alweer een schitterende zonsopgang, gaat we nu echt zo veel ‘chance’ hebben de laatste dagen in Nova Scotia.
Het ontbijt van Suzi van was zeer lekker maar veel te weinig voor fietsers.
Na het eerste bord, een lekker eitje met spek komt er nog een paar stukjes fruit.
Er zitten ondertussen twee Canadezen uit Toronto aan de grote ontbijttafel waarmee we een tof gesprek hebben maar waar onze honger van gestild is.
Ik vraag dan maar aan Suzi, die druk in de weer is in haar keuken “are we still waiting for something Suzi?”, waarop ze even kort als bondig “no, this is it” antwoord.
Euh….ok 🙂
We fietsen weg en stoppen 200 meter verder bij de bakker.
De bestemming van vandaag is Lunenburg, een historisch en toeristisch vissersdorp
Moet er nog zee zijn…..
Terug op weg met pak en zak, richting Chester, dat ligt 90 km ten westen van Halifax. We fietsen een totaal andere richting uit dan de eerste week.
Deze keer mét de zon op de rug, dat is even geleden maar ondanks dat starten we toch met handschoenen aan.
Na 30 km komen we op gravel fietsroute, weg van de drukke weg.
Het nadeel hiervan is wel dat we constant tussen de bomen fietsen.
We stoppen om iets te eten in Hubbards, op 17 km van de eindbestemming. Het is een verblijf waar we over een paar dagen gaan logeren, eens we terug richting Halifax fietsen. Het is op onze route en zo kunnen we eens checken of we wel de juiste keuze gemaakt hebben. Ondertussen is het bijna 15u, we hebben honger, maar het restaurant opent pas om 16u. Er is helaas niet te krijgen, alles wordt nog voorbereid in de keuken. Door de orkaan zijn ze pas vandaag kunnen openen, er was gedurende verschillende dagen geen electriciteit.
Een koffie krijgen we wel en onze Meli honingwafels die we altijd meenemen, zorgen voor de nodige suikers.
Hubbards is schilderachtig dorpje aan de zee, het is een postkaart waaardig.
Nog een klein uurtje en we komen aan in Chester, ook een havendopje en nog pittoresker. Het nodigt uit om foto’s te nemen en met de zon erbij kunnen die eigenlijk niet mislukken. Voor we inchecken in b&b Mecklenburg eten we in tearoom Chester nog snel een broodje.
Suzi, de eigenares van onze verblijfplaats verwelkomt ons even later in haar prachtige oude woning, die al 33 jaar als b&b dienst doet. De houten planché kraakt wanneer ze ons, op de eerste verdieping naar onze kamer brengt.
Zoals elke dag is het eerste wat we doen, de vuile was insteken, waar dit kan tenminste en de gsm’s en gps’sen en ‘tabletten’ opladen. Dit alles samen weegt meer dan onze kledij, we dragen immers elke dag hetzelfde. De beperkte plaats in onze fietstassen is hiervan de reden én we willen zo weinig mogelijk bagage meesleuren.
We eten in een taverne, die al bestaat sinds 1890, ‘the Rope Loft’.
Dit op aanraden van verschillen mensen, het bleek een goeie keuze te zijn.
We raken aan de praat met een Nederlander, zittend aan deze tafel naast de onze. Hij heeft verschillende huizen op het eiland zit ‘in zaken’.
Aan een tafel even verder zit een Belgische familie, de man is CEO van een containerbedrijf in Halifax. Ook hiermee hebben we een tof gesprek.
Aan de praat raken met mensen is hier niet moeilijk, het gaat makkelijker dan in Belgenland, vinden wij. Ook overdag wanneer we ergens stoppen, zijn er altijd mensen die ons aanspreken op onze bepakte tandem. “Vanwaar zijn jullie”, die vraag horen we elke dag meerderen malen…….en dan zijn we vertrokken.
De tandem is een beetje zoals een hond, het is gespreksbenzine…..
De grote viool…..
Het wordt vandaag een lange dag met zonder twijfel weinig verhalen. Vroeg uit de veren en geen ontbijt. Het hotel serveert geen ontbijt en het restaurant ernaast is getroffen/ geslote door orkaan Fiona. Het zou trouwens ook zonder Fiona niet lukken wat het opent pas om 8 u en precies om dat uur vertrekt de bus waar wij liefst zouden opzitten vandaag.
We reizen opnieuw naar Halifax, en zonder de Maritimebus zou dit niet lukken, althans niet voor de prijs van omgerekend een kleine 100 euro per persoon( fiets inbegrepen).
Vanuit het hotel is het busstation, aan ‘The Big Fiddle’ vanwaar we vertrekken amper 500 meter maar met de twee, grote en lompe dozen is dat te voet te ver……
Linda brengt ons met haar auto, kofferklep open en de dozen half uit de auto, tot ginder.
Mijn stressniveau stijgt naarmate het 8 u wordt, ging de buschauffeur die dozen wel willen meenemen….(?)
Ik had me goed gepositioneerd en een brede glimlach opgezet toen ik hem het digitaal ticket toonde op mijn telefoon.
Hij kijkt op zijn papieren en zegt, “ik zie geen fietsen staat op jullie boeking”.
Dat klopt, ik kon geen fietsen ‘aanklikken’ wanneer ik boekte, wel extra bagage ‘bijkopen’ aan 20 dollar ‘t stuk wat ik dan ook deed.
Ik toonde hem dat en hij min of meer verveeld shudde hij met het hoofd dat het ok was. De lange rij passagiers achter mij heeft zeker geholpen, hij wou immers op tijd kunnen vertrekken.
Ik schuif zelf de dozen in de bagageruimte, zo hoeft hij zijn rug niet te belasten.
We vertrekken op tijd voor een rit van bijna 6 u, met verschillende haltes onderweg.
Kort na 14 u zijn we aan te terminus, de luchthaven van Halifax. Hier staat Joe, de Libanese taxichauffeur ons op te wachten en 20 minuten later zijn we in Fall River, bij het hotel waar we aanvankelijk onze fietsreis gingen starten. Het eerste wat ik doe ik de tandem terug monteren, morgen beginnen na de valse start van vorige week aan deel twee van onze trip.
Andere talen dan Engels en Frans horen we niet, het zijn quasi allemaal local’s die deze bus nemen.
Op weg met Fidéle……
Laatste dag in Cheticamp, we gaan het Cabot trail verlaten in een wagen, dat is niet zoals we het aanvankelijk in gedachten hadden.
Ron, onze huisbaas, heeft een transfer kunnen regelen, we vertrekken om 9 u.
De gepensioneerde Fidéle, een local die nog wat bijverdiend, zal ons voeren met een voertuig dat door de overheid gesubsidieerd word. Het dient meestal om ouderen met of zonder rolstoel naar de stad te brengen, of voor mensen die niet meer mobiel zijn en naar de kliniek moeten etc…..
Indien deze voertuigen vrij zijn, kunnen ze worden ingezet voor ‘normale’ mensen met lange fietsen bvb.
Het is ongeveer 165 km en halverwege in Baddeck stoppen we voor een koffie. Aan het tankstation staat er lange rij auto’s aan te schuiven om te tanken. De orkaan heeft een grote regio zonder stroom gezet waardoor vele tankstations in de buurt niet kunnen openen. Een wachtrij aan een benzinestation, dat zagen we eerder dit jaar ook in Sri Lanka, daar we het door gebrek aan benzine zelf.
Op de middag komen we aan in Sydney. Naarmate het centrum nadert zien we veel omgevallen bomen met schade aan woningen tot gevolg en gehele wijken zonder electriciteit. Ons hotel heeft gelukkig wel stroom.
Er vlak naast waar de eerder gingen ontbijten hebben ze heel veel geluk gehad ( zie foto)
Ik steek de tandem in de doos, hij moet morgen de bus op.
In ‘Governers’, het Resto vlakbij is gelukkig ook stroom, we kunnen er terecht om te eten. Ondertussen regent het opnieuw, we namen de juiste beslissing om niet te fietsen vandaag…..
En, mooi weer gehad…….?
Met twee hotels die geannuleerd hebben moeten we onze fietstrip nog maar eens herplannen. Het zal niet anders kunnen, we moeten terug naar Baddeck, vanwaar we kwamen afgelopen donderdag.
Deze ochtend is het qua weer opnieuw niet schitterend, er wordt er ganse dag regen voorspelt.
Na het ontbijt wagen we het er toch maar op, en vertrekken we opnieuw naar Pleasant Bay. We zijn amper aan de ingang van het park of de wind blaast ons bijna omver en het regent hard.
Het is eigenlijk niet te doen, weeral niet……..het Cabot Trail zal voor een andere keer zijn.
Bij een warme bakker kopen we wat troost in de vorm van verse zoetigheid en bollen tegen de wind in terug naar Auberge Doucet.
Het wordt terug een namiddagen chillen, hotels annuleren, andere zoeken én vooral een oplossing zoeken om zo snel mogelijk terug in Sydney te geraken. De komende drie dagen zal het nog regenen, dus leuk fietsweer zal het niet zijn. Ronny, de eigenaar van de de Auberge zegt misschien iemand te kennen die ons morgen naar Sydney zou kunnen brengen. Dat zou de beste oplossing zijn, het heeft geen zin in de regen verder te fietsen.
