Griekenland 2022 (Ionische eilanden)

Waar zijn die allemaal……..?

Vrijdag 17 juni

We logeren twee nachten in Lourdata en doen vandaag een plaatselijke rit. Langs andere wegen gaan we nog eens naar Argostoli, daar ontdekten we eerder al een lekkere patisserie. We kennen de streek al maar toch, het is geen straf sommige wegjes een tweede keer af te fietsen, we doen dit thuis constant. Met gesloten ogen zouden we ons in Engeland wanen, zoveel engels horen we hier. Naar verluid landen er 6 tot 7 vliegtuigen per dag uit Brexitland. Heel soms horen een woordje Duits, Hollands of Italiaans. De enige Belgen de wij ontmoet hebben reden ook op een fiets ;). Wanneer we met mensen praten die in de horeca werken, horen we de problemen van bij ons, er is te weinig of geen bekwaam personeel. Ook in andere sectoren is er een tekort aan werkkrachten. “Waar zijn die allemaal” zei een man die een restaurant uitbaatte.

Zonder kettingen……..

Donderdag 16 juni

Vandaag onze koninginnenrit(je), we fietsen naar het hoogste punt op Kefalonia, dat ligt op 1680 meter boven de blauwe zee in het Ainos National Park. Met de hulp van de gps maak ik de kortste route naar de top, maar is dit wel de beste route……? We fietsen om 9 u weg uit Argostoli om de warmte te ontlopen, wat eigenlijk belachelijk /onmogelijk is, want het is op dat moment al 30°C. In de Belgische kranten lezen we hoe en wat je kan doen aan +30°C temperaturen, hier doen ze dat pas vanaf 45°C denk ik…..

We hopen op snelle verkoeling naarmate we stijgen. Na 15 km stoppen we al een eerste keer in een klein bergdorpje, waar we ‘housemade limonade’ drinken, het is op dat moment al 39°C. Na een tijdje belanden we op een gravelweg, ik zie op de gps dat er verschillende haarspeldbochten volgen, de eerstkomende kilometers. We denken, ‘t zal wel snel asfalt of beton worden maar dat blijkt een utopie te zijn. Een paar bochten verder zijn we al te ver om terug te keren. De losliggende steentjes in combinatie met de hellingsgraad dwingt ons af te stappen en te voet verder te gaan. Ik zie op de gps dat dit wegje straks samenvloeit met een grotere weg, we hebben dus perspectief. Het asfalt welke hier ooit zal bereden worden moet nog gemaakt worden, dat is duidelijk. Waarom zijn wij hier dan …..? Omdat het op de gps vooraf niet te zien welke de ondergrond het gaat zijn……soms gebeurt dit in gps-land

Dit was de kortste weg naar de top, en daarmee basta, denkt de gps wellicht. Eens terug op het asfalt vervolgen we de weg naar de top. Na een paar km, nog een laatste afslag. Is het einde in zicht vragen we ons af…? Het is nog 7 km van hier. Even verder fietsen we langs een bord waar sneeuwkettingen op afgebeeld staan, we kennen ze uit Oostenrijk en Zwitserland maar hier, in het land van zon, zee en fetakaas is dit bord we het laatste wat we verwachtten. We fietsen even later voorbij de officiële ingang van het Ainos nat. Park. Heel af en toe passeert er een wagen, allen huurwagens met telkens 2 toeristen, meestal een koppeltje. Locals doen dit niet vermoeden we, of hebben het gedaan bij de opining toen het lintje van de antennes werd doorgeknipt. Het is constant klimmen, de temperatuur is al gezakt naar een comfortabele 25 graden. Onze fietstrui die al opengeritst is vanaf km 1, is/ was al kletsnat, onze koersbroek van ‘t zelfde. Zweten is gezond las ik deze ochtend in de krant, wij zijn dus goed bezig.

Gelukkig hebben we een droog fietstruitje bij én een windstopper om straks naar beneden te fietsen. We tellen de km’s af, veel meer dan bomen zien we niet, maar de top, die moéten we zien. Na 30 km, vanop zeeniveau bereiken we de top. Het is wat bewolkt, mistig, er staan gigantische antennes, die van beneden leken op naalden met bolletjes erop. Nu staat we er vlak onder. De prachtige vergezichten waar we op hoopten, zien we niet. De mist en de bomen belemmeren dit. Onze droge kledij is een zegen, al snel bollen we zonder inspanning de berg af, dit is de beloning voor het klimwerk. Na een paar km afdalen zijn we ‘uit de bomen’ en hebben we uitzicht op de zee en de valleien. We nemen nu de weg die we voor de klim ook hadden moeten kiezen en laten het gravelgedoe links liggen.

‘t Zelfde maar dan omgekeerd…..

Woensdag 15 juni

Terug naar het zuiden, naar Argostoli vandaag. Fiskardo verlaten we via een stevige klim van 12 km. We fietsen deels langs andere wegen maar hoofdzakelijk volgen we de omgekeerde route van twee dagen geleden. Daar is in dit geval niets mis mee, vanuit de bergen zien we constant de zee, het is eens wat anders dan ‘den denjer’.

We gaan via Lixouri naar Argostoli, dus een korte overzet met de boot is onvermijdelijk. Tijdens een Grieks middagslaatje praten we met een jong koppeltje uit Milaan. Ze vragen ons welke we het mooiste strand van het eiland is. Dat ze nu net deze vraag aan ons, ervaringsonkundigen stellen…..

Goodbye Maria, goodbye Assos.

Dinsdag 14 juni

Onze wegen scheiden, voor een laatste keer fietsen we nog verder door naar het noorden, naar Fiskardo. Dit is het meest noordelijke punt van Kefalonia. De afdaling van gisteren is vandaag onze eerste en enige kwelling. Opwarmen zit er niet in. We starten met kouden beenspieren, twee bochten verder hebben we al een hoofd, de kleur van een gekookte kreeft. Het is amper 10 u en al 35 graden. De weinige mensen die passeren glimlachen vanuit hun auto, die vragen zich wellicht af, wat er plezant aan is.

In 1953 heeft een enorme aardbeving de Ionische eilanden ( Ithaki, Zakynthos, Lefkas en Kefalonia) getroffen. Het grootste deel van het eiland werd verwoest, Fiskardo bleef wonderwel gespaard.

Na de startklim gaan we vooral bergaf, naar zeeniveau. Regelmatig fietsen we langs fel gekleurde bijenkasten. Griekse honing blijkt befaamd, gekend te zijn. Het is een korte rit vandaag, amper 22 km. De dorpjes liggen soms te kort bij elkaar en veel omwegen kan je op dit, toch vrij compacte eiland niet maken. De hitte zorgt ervoor dat we het niet erg vinden om eens een korte fietstocht te maken. Zijn wij hier een maand te laat, of is de zomer hier een maand te vroeg…?

Dit is het meest pittoreske dorpje welke we hier al bezochten. In het haventje meren de meest uiteenlopende boten aan. Mocht mijn hobby schilderen zijn, ik nam meteen mijn penselen😏.

‘s Avonds eten we bij Tassia,de oudste restaurant van Fiscardo. Het is gelegen vlakbij de haven. De booteigenaars aperitieven op twee meter van ons vandaan. Gelukkig hebben we gereserveerd, het is compleet volzet. De kok blijft een personality te zijn in Griekenland, een beetje een Griekse Jeroen Meeus…..

Ah, oh, oeioei, wat een lange fiets seg……

Maandag 13 juni

We fietsen verder noordwaards, het kleine havendorp Assos is vandaag onze bestemming. Ver is het niet, wel stevig omhoog. Onderweg weinig dorpjes en wanneer er dan toch een kerkje en wat huizen staan, zien we geen beweging, en al zeker geen cafeetje.

Landschappelijk worden we opnieuw verwend, waar halen ze dat azuurblauwe zeewater toch…? Van hoog in de bergen zien we in de diepte de witte stranden. Myrtos beach is er een van. Het hoort naar verluid bij de mooiste stranden ter wereld. Onze strandkennis is wel te beperkt om punten te geven.

De afdaling naar Assos is net geen 4 km, wel heel steil. Hier moeten we sowieso terug naar boven, dus dat beloofd.

We slapen in een appartement (met ontbijt). De dame des huizes, Maria heet ze, we “what’s appten” al gisteren, komt het heel smalle hek openen. Mijn eerste gevoel is onweerachtig wanneer ze ogendraaiend zegt “oh, jullie zijn de fiets…..oei, een lange fiets”.

Eigenlijk bedoelde ze….pffft, een veel te lange fiets, waar ik geen plaats voor heb.

Ze kon het niet verbergen, er arriveerde duidelijk een “probleem”, eentje met twee wielen.

De woordenwisseling ga ik niet “op papier zetten”, maar kort samengevat was er volgens haar geen plaats om het “ding” ‘s nachts veilig te stallen. Dikke zever, ze bedoelde eigenlijk dat ze liever geen fiets op haar “domein” zag staat, “ wat gaan de andere gasten ervan denken…..(?)”

“Buiten op de parking van het hotel kan wel” zegt ze, ik zeg, “dat gaat niet gebeuren madam !”

Uiteindelijk hebben we hem op ons terras kunnen zetten met wat hulp van de klusjesman. Zonder de kamer te betreden met de fiets uiteraard. Tussen de buitenmuur en het handvat van de fiets moest er wel een handdoekje geplaatst worden, stel dat de handvat zou afgaan op de muur……goh, dat zou wat zijn seg!!!!

Indier er andere opties qua logies waren geweest, ik was er direct opgestapt. Ons zelden zo onwelkom gevoeld met de fiets……..

Diep in en uitademen helpt op dat moment, in plaats van de zeggen “stomme trut…”

Genoeg negatieve energie verspild, voor de rest is Assos een mooie plaatsje 😬

Later op de namiddag zien we nog twee oudere koppels (allen Nederlanders) bij het zwembad….geen idee of het fietshaters zouden zijn.

We zijn dus met zes in totaal!

Op een paar minuten wandelen zijn we in het dorpje, weeral een schilderij waardig, waar we opnieuw lekker eten. Haloumi kaas, tzatziki, inktvis, moussaka, de Griekse keuken zijn we bij ons thuis onterecht een beetje uit het oog verloren……

Na een zwembadnamiddag (Maria niet meer gezien) was dit weeral een mooie dag.

Zand……….’t is ambetant !

Zondag 12 juni

Vandaag doen we nog een ritje zonder bagage vandaag, we blijven 2 nachten in dit hotel.

Kefalonia is vrij klein, elke dag verhuizen met de bagage op de fiets is hierdoor niet nodig.

Een korte overzet met de ferry brengt ons in Lixouri.

Wie staat er ook aan te schuiven aan de boot? Het koppel uit Grimbergen, Jozef en Dina, 64 en 70 jaar, chapeau hoe die nog vol energie zitten. Na een foto fietsen we weg, zij volgen de kustlijn, wij gaan meer het binnenland in.

Vanuit Lixouri gaat het al snel omhoog, de bergen in. Zoals elke dag is het tussen de 35 en de 40 graden, we zijn er al aan gewoon, onze huidporien ( vind de correcte ‘e’ niet op het toetsenbord) doen elke dag overuren.

Na een lange klim, zien we zee opduiken en volgt de mooie afdaling, naar het plaatsje Agos Kiriakis. De kleur van het water is heel fel blauw, net een schilderij. Waar die kleuren vandaan komen weten we niet. Op aanraden van een local gaan we er volgens hem héél lekkere vis eten, in een klein restaurantje “the fisherman’s hut”.

‘s Nachts gevangen, een paar uur later op je bord. De vis mogen we zelf uitkiezen.

Met de hand geschilde frietjes maken het compleet. We zien en horen hoofdzakelijk Grieks. Dit is echt een afgelegen plaatje, vandaar dat er weinig toeristen komen. Dit wekend is het Grieks pinksterweekend, voor veel mensen net als bij ons een lang weekend.

De setting is zoals in “de boekskes”, zee-zon-strand én lekker eten.

Nadien terug de realiteit, een stevige klim van 3 kilometer, waarna een mooie afdaling richting Argostoli.

Eens terug doen we iets wat we al jaren niet meer gedaan hebben, op het strand onder een parasol gaan zitten, nu zijn we echt oud aan’t worden. Met ze’n twee in zee, zelf dat hebben we afgevinkt…..!

‘t Is eigenlijk ook wel eens plezant, zo eens de luierik uithangen.

Alleen dat zand, dat is ambetant ! 😎

Tuinslang?

Zaterdag 11 juni.

Het is 7 u, met ogen nog in sluitstand, denken we de tuinslang horen maar schijn bedriegt, het is de tuinslang uit hemel die aan’t werk is, ook weg regen genaamd.van dienst was maar het bleek te regenen. De buienradar toonde dat het maar even ging duren.

Argostoli is onze bestemming van vandaag, het is de hoofdstad van Kefalonia, er wonen ongeveer 12.000 mensen.

We starten met een stevige klim, onze benen zijn helemaal niet opgewarmd. Boven op de eerste top, ontmoetten we een gepensioneerd koppel uit Grimbergen, zij zijn hier met Vos-travel, en doen georganiseerde fietsvakantie met bagagetransport. Hun bestemming is dezelfde dan die van ons.

Na 47 km op en af, komen we aan in het pittoreske Argostoli, we eten bij de zee, in het oudste restaurant van het eiland, het is er al sinds 1954.

De kok van toen, is wellicht met pensioen….