Uncategorized

Orkaan Fiona komt eraan ….

Het blauwe bolletje is onze locatie 😬

Lieve Linda red ons leven….misschien.

Net voor we gaan ontbijten vraagt Linda, de dame van het verblijf, “waar gaan jullie zijn, komende vrijdag en zaterdag….?”

We begrijpen niet goed wat ze bedoeld maar al snel is het duidelijk, er is een orkaan, Fiona op komst, die rakelings aan land komt over Cape Breton, dat is waar we nu én de komende dagen zijn. Ze raad ons aan om de hotels te herplannen indien mogelijk want die twee dagen gaan jullie niet op de fiets willen zitten zegt ze……

Pfffft, alles herplannen is op zich niet erg maar gaat er plaats zijn in de hotels…..?

Tijdens het ontbijt bel ik 1 voor 1 de hotels op met de vraag om onze reservering twee dagen op te schuiven. Ze weten ook wat er op komst is en zijn zeer begripvol. Het lukt voor elk van hen om te herboeken, dat is dus een meevaller.

Nu is het tijd om de tandem te monteren, dat duurt ongeveer anderhalf uur, het is middag eer we vertrekkensklaar zijn, voor een eerste trip van 55 km. Het is bewolkt, en ongeveer 20 graden. Bij wijlen een zonnetje, we klagen niet. Dat we onderweg geen lekkere bakkerij moeten verwachten weten we al, we slaan opnieuw suikers op bij Tim Hortons. We kunnen enkel langs het ‘drive in’ loket bestellen. De auto die staat aan te schuiven laat me voorgaan, vriendelijke Canadezen!

Het restaurant is enkel open tijdens de ochtend, wegens personeelsgebrek. Ook hier is dat dus een probleem, ze moeten gewoon vroeger sluiten door gebrek aan werkkrachten…….

We fietsen langs de kustlijn tot North Sydney en Sydney Mines om nadien door een bosrijk gebied via Florence en Melville tot in de Boularderie East aan te komen. We logeren in een tweesterren motel langs de drukke 105. Het is een motel zoals we dat kennen uit een serie of film. Meestal gebeurt daar iets ergs, maar dit is geen film…

En vriendelijke Indiër geeft ons de sleutel van kamer 16, op het gelijkvloers, zoals ik gevraagd had, zo kan ik makkelijk de tandem binnen laten slapen.

We gebruiken zonder het echt te vragen de wasmachine/ droogkast in het waskot des huizes. Wanneer ik het hem nadien zeg, is hij content met 5 dollar. Avondeten kunnen we ‘next door’ bij Fitzgerald.

We zijn terug écht op reis nu.

Twee dozen zo mooi……

Maandagochtend 8 u, de ogen half stok. Ik zie een mail in mijn ‘brievenbus’, een verlossende mail, zo blijkt. Onze dozen zijn ‘gevonden’ en onderweg naar de luchthaven van Halifax. Dat is meer dan 400 km vanwaar wij op dit moment verblijven. Ik bel naar de luchthaven en laat weten dat het afleveradres veranderd is van Halifax naar Sydney, en bid dat ze de dozen hier in Sydney willen leveren, ipv in ons hotel in Fall River, Halifax. Ik had namelijk dit adres opgegeven in de hoop de ze de eerste twee, drie dagen zouden opdagen. Nu we ondertussen 400 km ‘verhuist’ zijn, ben ik het afleveradres vergeten aan te passen.

Even later ontvang ik een mail dat het zou in orde moeten zijn.

Wellicht gaan we pas morgen, dinsdag geleverd krijgen. Het zal op die ene dag dan ook niet aankomen.

Zoals afgesproken met de fietsenwinkel halen we vandaag de huurfietsen op. Ik leg uit dat het voor 1 dag zal zijn in plaats van 1 week. Bill, de eigenaar maakt er geen probleem van, een vriendelijke Canadees weeral !

We zijn blij als een kind met een ijsje , dat we terug eens kunnen fietsen. We doen een ritje van een 50 km, deels langs de kust. Onderweg weinig of geen mogelijkheid om iets de drinken of te eten. Wanneer we dat toch een dorp doorrijden hopen we iets (gezond) te kunnen eten.

Dat is niet simpel, zoniet onmogelijk. Een bakker is er niet en een degelijk restaurant ook niet. Enkel een paar fastfoodketens. Bij Tim Horton’s, de meest populaire van alle ketens, bestellen we het minst zoete en vettige broodje, een ‘bagel’ en een koffie. Het is echt triestig, hier kan je gewoon niet gezond eten.

Een fruitwinkel, dat kennen ze hier niet. Het is een armere regio waar we doorfietsen, je merkt het aan alles……

Eens terug in Sydney brengen we de huurfietsen terug naar de winkel en eindigen met een koffie op een vrij koud terras bij Governors, het restaurant waar we elke avond gaan eten.

Nadien platte rust, het duurt niet lang of mijn telefoon rinkelt……”hello, mister Straetmans?”

Het was Darren, de chauffeur met onze dozen……zelden zo blij geworden van een kartonnen doos te zien !

Fietsloze zondag…..

In Belgie is het autoloze zondag, voor ons fietsloze zondag. De huurfietsen kunnen we pas morgenmiddag gaan ophalen. Intussen zal het noodgedwongen wandelen worden. In Sydney zijn we redelijk snel rond, alles is gesloten en veel horeca is er niet. Enkel aan de haven waar de cruiseboten aanmeren is er wat vertier.

We slaan een praatje met een vijftal Filipinos. Ze dragen allen een blauwe overal en blijken te werken in de machinekamer van het enorme Titanicachtige cruiseschip. Er werken 2000 mensen en dit voor 3000 gasten(!)

Acht maanden van huis, werkdagen van 10 uur en geen enkele dag vrij, ik begrijp waarom ze werkvolk uit Azië aanwerven hiervoor……

Doris koopt een op handwerkmarkt een muts en een paar handgemaakte keukenschorten.

Toen ik thuis zei dat ik een dikke muts ging meenemen, lachtte ze me uit, ze heeft het altijd te warm maar de strakke Canadese zeewind dwingt ons tot mutsgedrag……