Via een nachtvlucht die stipt om 21 u opstijgt zijn we voor ongeveer 12u onderweg naar Tokyo. Het inchecken van de bagage, vooral de fietsdoos verloopt zonder problemen, de tandem gaat trouwens gratis mee. Slapen lukt erg goed, we worden wakker 3 uur voor we landen in Narita Airport, een uur buiten Tokyo stad. Na paspoortcontrole staat de bagage en de fietsdoos al op ons te wachten. Een eerste stressmoment is al voorbij. Nu nog de douane doorkomen, wat ondanks onze grote doos ook probleemloos verloopt.
Na de douane komen we ‘buiten’ (maar toch nog binnen) waar vele mensen met bordjes staan, er staat niemand op ons te wachten blijkbaar, maar dat wisten we.
We gaan op zoek naar de ‘bagage storage’.
Met de grote doos op onze trolley trekken we aandacht van een cameraploeg. Ze komen bij ons en zijn benieuwd wat er in onze grote doos zit. ‘Mogen we een interview doen voor de Japanse tv….?’ Euh, baja zekers….;)
De vrouw die erbij staat vertaald de vragen van de interviewer en vertaald dan nadien mijn antwoorden. Op die manier duurt een interview van 5 minuten al snel 10 minuten….
Ze stellen vragen over vanalles en nog wat, ik doe ons reisplan uit de doeken, even later zijn ze weg. ‘Is het voor Iedereen beroemd vraag ik nog….?Maar dat kennen ze hier niet….
Het is hier in Japan heel gewoon om in de luchthaven bagage af te geven ‘ter bewaring’. Dat is ideaal voor ons, zo kan ik onze grote fietsdoos een paar weken achterlaten. Onze tandem steekt ook nog in een zak die ik gemaakt had uit een zeildoek, ‘een basj’ zeggen wij in Pamel. Ik had ook een driedelige fietsdoos gemaakt. Zo kon ik ze uit elkaar nemen en tot een kleine doos omvormen en zo afgeven indien ze geen grote dozen zouden aanvaarden. Het bleek allemaal werk voor niets want ze maakten er geen probleem van. Ik kreeg en ticketje en hoefde zelfs niet te betalen. ‘Betalen bij afhalen’, zei ze.
Dat was dat, nu het Wifi bakje gaan ophalen bij het postkantoor. Dat is een klein zwart bakje, een wifi-router dat je kan huren tijdens je verblijf waardoor je constant internet te beschikking hebt. Ik reserveerde het al vanuit Belgie, het lag klaar toen ik erom ging. Nu nog het spannendste deel van dag 1, de juiste trein zoeken/ vinden. Er was een speciale balie voor treintickets waar we door drie heel vriendelijk meisjes geholpen werden. Toen ze onze grote fietszak opmerkten hadden ze wel twijfels of die zou toegelaten worden op de trein. Lap, de stress begint hier al. De oudste van drie neemt de telefoon en belt naar iemand van de spoorwegen na te vragen of we met die grote zak de trein gaan opkunnen/ opmogen. Ze vraagt me de afmetingen, ik lieg minstens 25 cm qua lengte en nog een 20 cm qua hoogte. Ze geeft het door en knikt dat het ok is. Door haar ‘jaknikbeweging’ beginnen mijn okselvijvers spontaan op te drogen.
De lift naar beneden en we zijn direct op het perron. De trein is naar Japanse stiptheid op tijd. Onze fiets kan op de laatste rij achter de treinstoel staan. We zitten bijna alleen in de wagon. Een uurtje sporen alvorens we in Tokyo zijn. Ik maak van de gelegenheid gebruik om het wifi-bakje in te stellen. Al onze toestellen zijn vanaf nu constant online. In Tokyo moeten we overstappen naar de shinkansen trein. Met wat hulp vinden we het juiste perron, en 15 minuten later zitten we al op koers naar Kyoto. We zitten opnieuw op de laatste rij in de wagon, de fiets kan probleemloos achter onze stoel. We hebben honger en kopen een ‘box’ met sushi etc, we weten begot niet wat we eten…..
Twee uur en twintig minuten later zijn we in Kyoto. We hebben een hotel vlak naast het station geboekt. Er naartoe wandelen duurt amper 10 minuten. We checken in om 22.20 u, in Belgie is het 14 u de namiddag, we zijn bijna 24 u onderweg. We kunnen op de valreep nog iets eten in het hotel. Alles verliep perfect op dag 1.