Gisteren bij het inchecken vroeg de eigenaar wat we vanochtend wilden eten als ontbijt. Hij schoof een geplastificieerd A4-tje onder onze neus met een achttal foto’s. Naast een paar hamburgers, een omelet en een broodje stonden er een paar zaken zijn die we niet kenden. Voor alle zekerheid vinkten we een paar dingen aan zonder echt te weten wat het ging worden. Toen we vanochtend om 8 u beneden aan het ontbijt stonden, zei de vrouw de huizes zegt ‘ sorry, het zal nog 10 minuutjes duren’, raar want in de keuken was geen beweging te bespeuren. Even later kwam haar man aan met een afhaalontbijt, hij schoof de doosjes voor onze neus en zei ‘sorry’ omdat het iets langer geduurd heeft’. De keuze’s die we gisteren kregen we nu geserveerd. Het was wat ongewoon, maar al bij al niet slecht.
Om 8.30 u zijn we al op weg, we passeren een grote Toyoyta garage waar twintigtal personeelsleden ochtendoefeningen staan te doen, ik dacht dat zoiets enkel in Japen gebeurde…..Iets voor bij Valckenier Joris…? 😉
Na 20 km fietsen we door een regio van fruittelers. Bananen, ananassen en talloze andere vruchten die we nooit eerder zagen. Opnieuw zien we fruit dat reeds ingepakt is voor het geoogst word. We stoppen bij een biofarm waar de specialiteit duidelijk ananas is. Cake, ijsjes, zelf koffie met ananassmaak.
Volgende week zijn er verkiezigen in Taiwan en dat merken we elke dag. In bijna elk dorp rijden er auto’s rond al dan niet met aanhangers erop of erin. Op een moment worden we tegenghouden door leden van een bepaalde partij. Ze overstelpen ons met water, koekjes, frisdrank en thee, meer dan we kunnen dragen. We buigen beleefd dankuwel, maar moeten de helft achterlaten.
De dorpskapper, waar we even stopten deed ons denken aan opa Chip. Hij was bezig aan een klant, ik legde hem via mijn app uit dat ikzelf ook kapper was. Hij gaf ons een duimpje waarna hij een felle spot op de kalende man’s hoofd richtte en verder ging met wat hij bezig was, oorhaartjes knippen met een chirurgische precisie.
Ons avondeten was ook vandaag een belevenis. We fiestsen in onze gewone kledij naar het dorp, amper vijf minuten van de boederij waar we logeren. Het is een simpel restaurantje. De vrouw die uiteraard geen engels spreekt vraagt app’sgewijs wat we willen eten. Aan de tafel naast ons zitten twee mannen die al gegeten hebben, ze spreken wat engels en vragen waar we vandaag komen etc. Het blijken twee broers te zijn, één van hen lijkt heel fel op de ondergedoken Chinese kunstenaar Ai Wei Wei, wij hebben hem dus gevonden ! Beide mannen drukken hun tevredenheid uit dat we hun land bezoeken komen en trakteren ons op een fles Heineken bier. Heineken is ideaal voor mij, het is zo slap, in mijn hoofd voel ik er niets van! Zij twee hebben wel al genoeg op, verrraden hun ogen en gedragingen maar storend is het niet. Nog straffer, de bazin komt me zeggen dat ze zo enthousiast zijn dat 2 Belgen op een tandem hun land bezoeken dat ze niet enkel de drank betalen maar ook ons eten! Het zal dus toch kloppen wat ze zeggen, dat je niet mooi hoeft te zijn om ‘chance’ te hebben. In ’t land van Trump hebben we dit ook al eens meegemaakt, een local die ons eten trakteerde…..