Onze nacht onder de sterren is van korte duur geweest. Voor 9 u lagen we al in onze slaapzak, er stond er strakke doch niet echt koude wind. Doris had haar muts op, ik mijn frak met een kap. Het was zeker niet te koud om buiten te slapen. Na een paar bladzijden in de digitale Humo vielen mijn ogen dicht. Doris was ondertussen al vertrokken naar de eeuwige Namibische jachtvelden. Bij gebrek aan een nachtkastje en de aanwezigheid van enkel rood zand rondom ons veldbed was ik genoodzaakt mijn iPad onder mijn hoofdkussen te leggen, mijn bril en hoofdlamp in mijn Birkenstocks. Het toilet was nog nooit korterbij, vanaf 1 meter naast mijn ‘bed’ kon het overal. Vooraleer deze dag af te sluiten probeer ik nog even iets te begrijpen van de hemel die op dit moment ons plafond is maar door mijn beperkte sterrenkennis ervaar ik hetzelfde als een analfabeet die een boek voorgeschoteld krijgt. Alles gaat goed tot ongeveer 23u30. Een enorme windstoot maakt ons wakker. De tent van Justine en Kevin, die net voor ons ook naast hun tent liggen, wordt hierdoor net niet de lucht in geblazen. Die van ons boegeert niet, onze te zware bagage heeft voor 1 keer een voordeel. Zij placeren hun bedje in hun tent, wij twee liggen lekker warm in onze slaapzak en half slapend en hebben geen zin in een verhuis. Het duur echter niet lang, rond middernacht is de wind te fel komen opzetten, we kunnen niet anders dan ook onze onze tent te kruipen. De cornflakes als ontbijt beginnen wat eentonig te worden, ik heb wel zin in een simpele boterham. Vandaag is een quasi niet fietsdag. We verplaatsen ons 400 km zuidelijker tot aan de Hobas campsite, niet zo ver van de Fisch rivier canyon. De grootste canyon van Afrika en de tweede grootste ter wereld. Eerts 100 km over gravelbanen , wat eigenlijk vlotter verloopt dan verwacht. De tankstop is in Aus (we zijn precies in Duitsland), waar wel wat kleine inkopen doen, dan verder over zeer zeldzame asfalt in Namibië. Een paar kilometer verderop zien we een paar fietsers voor ons uit rijden. Wanneer we voorrijden zeg ik tegen Doris, het zijn denk ik Nederlanders. Wat verderop staat een overlanding vrachtwagen zoals de onze hen op te wachten. Nog wat verder zien we terug een fietser, ik herken die precies zeg ik nog al lachten , dat is precies Pascal ( de Nederlander waar we vroeger een paar jaren op fietsreis mee gingen). Eens we hem voorbijrijden blijkt mijn vermoeden te kloppen, het is verdoeme Pascal😄. We rijden door en iets verder passeren we Annemiek en nog iets verder Evert (een koppel die bij Pascal horen waar we al eerder Bolivie-Chile en ook de Tour de ‘France mee fietsten). Het kan niet anders of die rijden ook naar dezelfde kampplaats zegt Wijland. Kort na de middag zijn we in Hobas een mooie afgelegen kampplaats. We zetten de tenten op onder bomen terwijl Wijland weeral heerlijke pasta klaarmaakt. Iets later komen de Nederlanders en hun truck er ook aan. We laten ze even en na onszelf lunch wandelen we tot bij hen. Die verschieten hun nen bult , het is een leuk weerzien, na 4 jaar. Ze bieden ons iets aan om te drinken en we praten bij over van alles en nog wat. Tenslotte hebben we samen toch al wat meegemaakt. Nadien fietsen wij nog naar de Fisch rivier canyon, 10 km verder over vreselijk wasbord. Onze groep gaat later want ze willen er de zonsondergang zien om dan met de vrachtwagen terug te keren. Wij willen liever terugfietsen en besluiten hiervoor vroeger te vertrekken om het donker voor te zijn. Eens terug in het kamp fietsen we nog tot bij Pascal , die staan op vertrekken om naar de zonsondergang te gaan kijken, niet met de fiets maar met de truck,’toe ga mee met ons’ waarop wij snel in onze andere kledij springen. Dus gaan we nu toch de fameuze zonsondergang zien 😏. We maken kennis met de andere groepsleden en bij een glaasje wijn/ fruitsap zien we de zon ondergaan. Nog veel praten en foto’s van Pascal’s kinderen etc. , en dag er weeral op. Toch wel straf hier in dit godvergeten gat mekaar op het lijf te fietsen……
