Hierboven in de bergen een volledig Chinees ontbijtbuffet. In onze koersbroek vallen we een klein beetje op hebben we het gevoel. Bij het verlaten van het hotel ontmoeten we twee Taiwanese fietsers, die hier gewoon even een santitaire stop doen. Een van hen’s fiets verraad via een stickertje dat hij de RAAM2015 gefietst heeft. RAAM staat voor ‘Race across America’, da’s gene kattepis. Ik spreek hem erop aan en er volgt een leuk gesprekje. Blijkt dat die twee vannacht in Taipei al vertrokken zijn voor een fietsritje van 375 km (!). Jawaddedadde, dat waren geen gewoon zleh 😉
Op de zonnige parking voor het hotel, het is al 15 graden, vervang ik nog snel onze achterste remblokjes, en we zijn vertrokken. Mingchin is het hoogste punt, dus verwachten we veel bergaf maar die verwachting blijkt al snel een illusie, met als gevolg dat we na amper twee kilometer onze warme kledij al uitspelen.
Er komen op dat moment 3 jongens aangefiets, genre Anton & co, die stoppen even, en waaren benieuwd wie, wat en hoe wij hier zou beladen terechtkwamen. Ook zij bleken op wandel voor 200 km. We voelen ons oud 😉
Na 20 km in Baling tijd voor koffie, op een terras godbetert. Nadien dalen we verder af en net voor Daxi, bij een haarspeldbocht, eten we ons ‘noeneten’. We bestellen meestal te veel, ook deze keer. ‘Willen jullie de rest van de kip meenemen’ vraagt de bazin, we schudden nee…;). In de zon onder onze rekker zou die kip al snel vol-au-vent worden vrezen we.
Het is een mooie route vandaag maar dat weten ook heel veel motorijders, ze scheuren dikwijls naast ons langs, ook regelmatig zien we fietstoeristen, het is zondag, net zoals bij ons komt iedereen buiten het zijn speelgoed.
Net voor Sianxi wordt het pas een echt doorgeknipt racecircuit. Tientallen motoren en scooters vliegen op en af, met vele kijklustigen én fotografen in de spectaculairste bochten. Op de einde van de racebaan is het politiekantoor, maar die knijpen een Taiwanees oogje dicht blijkbaar.
Het is 16 u ondertussen, we zitten al in de drukte van de voorstad Sianxi nu, het wordt tijd dat we een hotel zoeken. Heel veel zijn er hier niet, we kiezen uiteindelijk voor het Amain motel, dat ligt nog ongeveer 10 km verderop. Voor 60 euro lijkt het ons een goeie deal, ontbijt inbegrepen. We naderen, het ligt op een plek waar geen andere hotels zijn, te midden van vrij grote wegen die hier in Taipei onder, op naast elkaar één grote spagghetti vormen. We moeten stoppen aan een slagboom. Een propere jonge kerel is samen met een paar anderen van dienst en vraagt ‘heeft u een resrevatie’ ? Wij knikken ‘jaja’ en die beginnen allemaal te gniffelen…..;) Twee mensen op 1 fiets hebben ze hier nog niet zien aankomen blijkbaar, maar het is eigenlijk nog iets anders wat voor hen grappig is. Dit is blijkbaar een rendez-vous motel, met privé garages onder sommige kamers, dat is wat die mannen doet lachen. Wij lachen nog harder en rijden door naar onze privégarage, om vandaar met een korte trap naar onze kamer te gaan. Die is gigantisch groot naar Taiwanese normen, de badkamer, daar kunnen we een jubilé in houden en in het bed hebben we net de gps niet nodig….;) Heel sjiek voor weinig geld, en geen lawaai, we zijn content. ’s Avonds kunnen we er wel niet eten, en op wandelafstand is er niets te vinden. Ik vraag een taxi en vraag ons naar een goed restaurant te brengen. De taximan begint te rijden en drie rode lichten verder vraagt hij of een restaurant met één michelinster ok is..? Wij bezien mekaar zo van ‘ euh….dat was nu ook niet echt de bedoeling’ en beginnen te lachen. Ik zeg even niet tegen hem en zie op mijn gsm dat we vlakbij een night market zijn, zo’n beetje de tegenpool van wat hij voorstelde. Ik toon het adres aan hem en hij kapt ons vriendelijk uit zijn taxi. De night market is niet zoals die in Hualien een week of twee geleden, maar allez, ’t kan er door. We eten dumplings en nadien nog intvis op de bbq, maar we zoeken toch nog een iets betere oplossing, wat we ook vinden, een simpel visrestaurantje even verderop. Een koppel runnen dit, ze spreken geen ‘knaat’ Engels, gelukkig is er Google…..Hier eten we heel lekker, reuzegambas, inktvis en lekkere groeten met gebakken rijst, en dat allemaal vanop een plastieken tabouretje, dit zijn we al gewoon. Nog 2 liter (!) Heineken fluitjesbier er achteraan gekapt en onze avond is geslaagd. Er zit een man aan de tafel naast ons samen met nog een paar andere mensen. We schatten dat hij al iets meer Heineken gedronken heeft dan wij. Hij is duidleijk, ‘welcome in Taiwan’ ! Hij begint uit te leggen dat hij een koffiebranderij heeft in in het Zuiden, in Beinan en doet ons een pakje koffiebonen kado. Hij wil ons ook nog een fles wisky geven, maar we bedanken met ons glas Heineken in de hand 😉
Intvisbrochette 😉
Dit is de beste koffie Taiwan !
