Vanochtend regende het lichtjes, niet zo erg maar de wind, die was eerder stormachtig. Een verassing was het niet, we hoorden het gisteravond al, van local’s die naast ons zaten bij de plaatselijke Italiaan. Het is hier de afgelopen weken al uitzonderlijk mooi weer geweest, een beetje zoals de maand mei bij ons ook uitzonderlijk was. Maar zegden ze, hier in Yorkshire regent het normaal veel, om niet te zeggen heel veel…!
We raakten met hen aan de praat door de hond die hen vergezelgde, een border collie. Letterlijk iédereen die passeerde aan hun tafeltje werd aangetrokken door die hond. Britten zijn stapelgek op honden, nog veel meer dan bij ons. Er zijn er die vanop verlof een kaartje sturen naar hondlief……wordt gezegd. We zien dagelijks veel honden met aan het eind van de leiband een bewonderaar. Ik vermoed dat de dierenasielen hier eerder leeg dan wel volzet zijn.
Zonder het te beseffen reden we vandaag de koninginnenrit van deze trip. In de beschrijving stond wel dat er veel ‘up and down’ ging gefietst worden, maar door de strakke wind (tot 70km/u werd voorspeld) en geregeld een regendouche voor de middag haalden we amper 16km/u vandaag. We zijn ondertussen al in een ander nationaal park beland, het Lake District (http://www.lakedistrict.gov.uk/). De routes is heel rustig, we zijn dikwijls ver weg van de bewoonde wereld, enkel hier en daar een boerderij of een klein dorpje. Elke gelegenheid die zich voordoet om iets de drinken/ eten mogen we niet laten passeren. Ondertussen zijn we aan de andere kant van het land, aan de Ierse zee. Het begint te regenen wanneer we Grange over Sands binnenrijden. Aan een pittoreske bakker met aanpalend café/ resto eten we een ouderwetse boterham met hesp. Honger is misschien wel de beste saus maar ook zonder honger was dit zeer lekker geweest. De route die we ondertussen volgen heet ‘W2W’ ( Walney to Whitby), een van de gekende ‘coast to coast’ routes.
De typische stenen muurtjes waar we al alle dagen tussenfietsen, bestaan al van in de 16 eeuw (!). Ze werden gebouwd om de weilanden af te bakenen, te verdelen zeg maar, én die staan hier al honderden jaren zonder om te vallen! In lagere gebieden gebruiken ze meer de klassieke hagen, hogerop zie je vooral de stenen muurtjes. Waar precies die stenen vandaag komen weten we (nog) niet. De hagen hebben ons vandaag dikwijls geholpen, om ons te beschermen tegen de wind. De kleine wegjes langswaar we meestal fietsen zijn bij momenten wel een beetje gevaarlijk, net door de hagen of muurtjes ontnemen ze het zicht in de honderden/ duizenden bochtjes. Nooit eerder meer kronkelend gefietst dan hier, wel veel plezanter dat altijd rechtdoor, gewoon wakker blijven is de boodschap, want fluisterde mijn grootvader Omer met ooit in de oren ‘ wau dagge ga komt, kan een ander euk kommen !’
Na 85 km moeten we nog twee heuvels over. De eerste begint met een stukje van 25% ! Alles wat nu nog komt is peanuts ;). De twee klim is eerder lang, soms zweten we ons te pletter, 2 km verder zijn de wolken baas en is het opeens koud. Het is een waarheid al geen ander dat je hier alle seizoenen op 1 dag kan zien passeren. Het al voorbij 18 u voorbij eer we de zee zien in Ravenglass, de zon was nog overuren aan het kloppen, ideaal voor de laatste foto van de dag.
Net voor we vertrekken in Kingby Londsdale.
Schuilen en eten in Grange over Sands.
We hebben véél van deze poortjes geopend vandaag.
Van dit bord werden we niet ‘happy’.
Wegversperring net voor het einde.
Aangekomen in Ravenglass, aan de Ierse zee.
