Om 5 u opstaan is al normaal ondertussen, ik zou niets anders meer willen 👍😀. Vandaag verlaten we Botswana, een busrit van 500 km brengt ons naar Windhoek, de noordelijk gelegen hoofdstad van Namibië. Een paar ‘struize vogels’ zijn de laatste dieren die we zien en de laatste mensen, de Botswananezen,( wellicht niet het juiste woord maar het klinkt wel tof ) zijn de mensen van de dienst immigratie aan de grens. De grensovergang verloopt heel vlot, volgens Wijland, onze gids kan dit soms anders/ veel trager verlopen, het hangt er van af wie er werkt, of wil werken die dag. We zijn vandaag ongeveer één week onderweg met deze groep. Een korte voorstelling. Kate & Andy, twee niet meer zo heel jonge Britten, die de Brexit een spijtige zaak vinden. Kate is een vriendelijke, toffe, niet echt fervente fietster, zij zat al redelijk veel in de bus. Haar man Andy is de beste solofietser van de groep, dit ondanks zijn leeftijd welke ik uit respect nog niet probeerde te achterhalen tot dusver. Marcus en Sonia, hij uit München, zij uit Stuttgart. Een langeafstandskoppel, ze moeten 300 km rijden als ze mekaar willen horen, zien of kussen ( ). Zij leerden mekaar kennen op een fietsreis in Marokko vorig jaar. Beiden goeie fietsers. Hij vooral geïnteresseerd in de natuur/ wilde dieren, zij vooral in hem. Barbara en Rudy ( spreek uit Roedi ), ook uit de streek van München. Beiden 53 jaar, onze ‘categorie’ zeg maar. Twee degelijke fietsers, hij een materiaal en controlefreak, zij is de chef. Justine en Kevin, een jong koppel uit Berlijn, voor wie deze drie weken de eerste zijn van een vijf maanden durende wereldreis. De jongsten van onze groep. Hij een degelijke fietser, zij iets minder. Hij werkt voor Bayer ( die maken pillekes tegen hoofdpijn, vallingen en tegen teveel kinderen krijgen, welke je kan kopen bij De Pauw). Zij is net afgestudeerd als leerkracht. Beiden zijn geen ochtendtypes, staan liever om 8 u op dan om 5. Dan is er Fatima, een vrij complexe, 60 jarige vrouw uit Portugal die al vele jaren in Basel ( Zwitserland) woont en wiens lievelingtaal Frans is. Ze vind de Franse taal als muziek, ik eerder als een depri vak van op ’t school vroeger. Ze kan goed fietsen op haar splinternieuwe fiets. Het is een speciaal geval hebben we na een paar dagen al door. Wellicht heeft ze door haar kleine gestalte een grote bewijsdrang opgelopen, dit ondanks haar toch al respectabele leeftijd. Zo klom ze bvb een paar dagen geleden in een boom waar ze met gebalde armspieren een foto van zichzelf wilde. Wellicht belandt die foto binnenkort op haar Facebookpagina onze de titel ‘ life doesn’t end at 60′. Dan onze crew. Ik begin met Wijland, onze gids en hoofd van de begeleiding. Een 32 jarige zuid Afrikaan, deed deze tocht al 11 keer, dus ervaring zat. Goeie fietser ook. Probeert gans de tijd, soms met iets minder succes grappig te zijn. Al bij al een goeie gids tot nu toe. Dan is er Sofiso, die naast chauffeur ook kok en tentenbouwer ook manusje van alles is. Hij wordt hierin bijgestaan door Skoo, een toffe rustige Johannesburger van 32 jaar. Voor hem is het de eerste keer dat hij deze tocht begeleidt. Hij gidst al 10 jaar in de regio van Swaziland, weet veel over de bergen, dieren etc. Zo, dit was een korte voorstelling van de 12 mensen waar we 21 dagen mee ( vroeg ) opstaan, fietsen, eten en weer slapen gaan. Net als wijzelf heeft elk zijn trekjes, die we ondertussen al beginnen te (her)kennen. Meestal is er appreciatie, soms ook irritatie, maar ik heb het gevoel dan elk van ons genoeg empathie en reiservaring heeft om deze, toch wel vrij lange trip van drie weken tot een goed einde te brengen zonder dat er keukenmessen zullen worden getrokken 😀.