Pascal had geregeld dat we gisteren ‘de was’ konden afgeven, deze ochtend zaten we allemaal in een frisse koersbroek.
Het is 10 u eer we vertrekken uit Sur, niet op de fiets maar in een busje voor de verandering, onze fietsen op een vrachtwagen. De eerste 40 km zijn dezelfde van de laatste 40 km van gisteren. Niet echt de meest pittoreske weg, vandaar dat we een beetje bedriegen vandaag. Niemand is rouwig hiervoor want de twee vorige dagen waren best vermoeiend. Langs een rustige kustweg fietsen we met de zee op onze rechterkant, links de bergen die rijken tot meer dan 1000 meter hoog. De kustlijn is niet te vergelijken met onze Belgische, geen flatgebouwen, geen toeristen, geen frigoboxen. De rustige weg blijft niet duren, we draaien een grotere weg waar we in de schaduw van een brandweerkazerne picknicken. Onze eindbestemming is er opnieuw eentje zonder adres, het derde en laatste bushcamp. Eerst nog een koffiestop in het laatste dorpje voor we een wadi doorfietsen. De kampplaats ligt tussen/ onder een paar bomen, een geitenboer uit de buurt komt zijn schapen weghalen, wat niet vanzelf gaat. Het is de mooiste plek waar we al kampeerden. De tenten opzetten gaat al iets sneller, al zijn het eigenlijk maar ‘broltentjes’. We moeten op elke hoek een dikke steen leggen anders is ze met de minste zucht gaan vliegen. We wassen ons in een rode slakom met drinkwater uit een vijfliterbidon, hoe decadent. Ondertussen heeft Jassim de picknicktafel al gemonteerd en eten we ons verdiende pakje chips….;)
De zon gaat bijna onder, een paar uurtjes later is het eten klaar, er staat een stoofpotje met garnalen op het menu, dit was zijn lekkerste ‘campingmaaltijd’, daar is iedereen het over eens. Met 12 rond de tafel is er sowieso altijd een gespreksonderwerp, niet zelden over Nederland en Belgie,vooral dan de gewoontes/ verschillen. Wij zijn met ons twee + Dina, een 62 jarige tandarts op rust met amper drie Belgen in deze groep, tegenover 9 Nederlanders. De Nederlanders zijn oa de 26 jarige Max met zijn 70 jarige vader Henk, beiden dokters. Otto en Anton, beiden rond de 65 en op pensioen, en Theo en Wim, de ene al wat gepensioneerder dat de andere. En dan nog twee vrouwen, Virgie en Annemiek. Deze laatste kennen we al van vorige tochten met Pascal.
De leeftijden zijn van die aard dat wij bij de ‘jongsten’ zijn, maar ze zijn allen vrij goeie fietsers die al vele fietsreizen in de benen hebben, het is in elk geval inspirerend voor ons dat het ook na de 65 nog kan, dit soort reizen.…..
