Dé Leadville100 mtb race, vandaag is’t zover, dit is de dag waar we al lang naar uitkeken.
De honderd staat voor 100 mile, dus 160 km’s zal onder onze wielen passeren, op deze afstand zal er 4000 meter gestegen moeten worden, en dit alles vertrekt op een hoogte van 3000 meter in het historisch dorpje Leadville, met als letterlijk hoogtepunt hoogste, de top van Columbine op bijna 4000 meter. Op deze top, is het gewoon rechtsomkeer terug naar Leadville langs dezelfde route!
Om 5 u staan we al in Leadville, in niet alleen zo blijkt. We hoorden dat het er de gewoonte is om je fiets te gaan neerleggen bij de start en dan nog even warmere oorden op te zoeken in de nabijgelegen cafeetjes, of nog even in de auto te gaan zitten. De grootste reden hiervoor is de temperatuur, het is op dit moment 0 graden.
We staan hier in onze winterkleren, dikke handschoenen, schoenovertrekken, regenvest….
Martin, onze kameraad uit de UK staat bij ons, we letten om mekaars fiets, terwijl we nog een “stressplasje” gaan doen. Er staan ongeveer 1700 fietsers te wachten op het startschot, dat pas om 6.30 gegeven word. Om 6 u klinkt Elvis door de luidsprekers, we zijn duidelijk in de USA.
Ondertussen staat iedereen bij ze’n fiets en om precies half zeven, het startschot van wat voor de meesten onder ons een lange dag zal worden. We stuiven met honderden de asfaltweg af, die ons naar de vallei brengt, waar het nog kouder is, -2 lees ik af.
Na een paar km begint de eerste klim, hier gaan we van het asfalt af. Het is wringen, om het ideale spoor te vinden én de houden.
Onze hartslag gaat de hoogte in, te hoog eigenlijk maar we kunnen hem niet onder controle, lees “laag” houden, we fietsen op dit moment op 3000 meter, dat heeft er alles mee te maken.
Het gaat stevig bergop, daarna glooiend, soms ’s een stuk asfalt, om de stroken onverhard aan elkaar te breien. We klimmen naar de top van de “Powerline”, langs de makkelijke kant…;) De afdaling is veel steiler, met diepe kloven, gevormd door regen en wind. Hier moeten we straks terug naar omhoog. Nog maar even aan’t dalen en er ligt al een zwaargewonde fietser lang de kant. Niet naar kijken en vooral zelf recht blijven denken we.
Met de tandem is dalen een plezier, met een totaalgewicht van 150 kg, gaan we vlot over de kloven en rotsen. Na 60 km komen we aan de Twin Lakes dam, hier is er een eerste grote bevoorrading, hier gaan onze warme kleren uit en vullen we onze drinkbussen.
Er staat een enorme menigte, supporters, familie etc, op onze tandem worden we luid aangemoedigd, al zijn we geen familie…;)
Even verder begint de kermis…. een klim van 20 km dit ons naar de top van Columbine brengt. Nog maar net zijn we aan de klim begonnen of de leiders in de race komen al naar beneden gevlogen, Levi Leipheimer op kop, JHK tweede, ook Dave Wiens herkennen we, als vierde, nadien is’t even wachten, maar het duurt niet lang eer de top 20 voorbijraast.
Stel je voor, wij moeten er nog aan beginnen…..
Meter voor meter stijgen we, en we voelen het ook, hoge hartslag, lage snelheid. Dit is echt afzien, er komt geen einde aan. Er razen ondertussen twee tandems naar beneden, dit zijn zeer snelle tandems zal achteraf blijken….dit is lang voor wij de top zien….De laatste 2 km zijn zeer steil, iedereen gaat van de fiets en moet te voet verder, hier blijven rijden is alleen voor de toppers weggelegd. Bijna boven staat er een zeer strakke wind. Dit is de lastigste klim ooit voor ons, zelden zo naar een top gesnakt. Het is een echte “Bosbergklim”, hiermee bedoel ik dat je het einde in de verte wel ziet, maar het komt maar niet echt dichter.
Op de top zijn we echt “choco”, er is een bevoorrading, we eten en drinken en zijn blij dat we terug naar beneden mogen. Op deze hoogte fietsen is een echte beproeving, da’s ’t minste wat je hiervan kan zeggen. Tijdens het dalen zien we nog tientallen, honderden fietsers naar boven klauteren. We komen al snel terug aan de dam bij de twee meren, nu gaat het langs een breed stuk asfalt omhoog, we hebben nu 100 km achter de rug, nog 60 te gaan, het ergste is nog niet voorbij dat komt na 140 km, de ruige afdaling van de Powerline gaan we nu terug moeten overwinnen, maar in de tegenovergestelde richting….de moeilijkste richting dus.
Hier fietste vorig jaar enkel Lance Armstrong naar boven, dit jaar is het enkel Leipheimer plus nog een paar toppers, Dave Wiens, zesvoudig winnaar is dit jaar ook te voet naar boven geklauterd, word ons troostend toegeroepen. Doris is volledig kapot, de tranen rollen even, ikzelf kan me niet herinneren ooit al zo te hebben afgezien op “ne velo”….maar we moéten verder. Deze klim heeft een paar “false summits”, zeg maar valse toppen, je denkt dat je’r bent, maar ’t is ni waar…,;)
Ondertussen is het al 30 graden warmer dan bij de start, het zweet loopt onze rug af….
Wanneer we boven komen weten we dat we het einde zullen halen, die was “’t ergste” stuk.
Nu de laatste 20 km zijn alles behalve vlak, er komt al snel een klim van 6 km over asfalt, asfalt in een mtb race, da’s voor watjes denk je dan, maar hier denkt niémand dat, de vele grimassen die we rond ons zien, verraden het….
Een “eindschot” hebben we niet meer in onze benen, we zijn compleet leeg, op het vlakke halen we met moeite nog 15 per uur, nog nooit de km’s zo afgeteld.
Het gevoel dat we beiden hebben, is alsof we amper of veel te weinig getraind hebben om deze race aan te vatten, wat zeker niet het geval is, nooit eerder trainden we meer.
Na 11u 42 minuten zien we de finish, nog een laatste vals plat stuk zien we voor ons, nog een laatste mini-sprintje persen we uit onze benen, alles moét eruit, de menigte die aan de aankomst staat schreeuwt en roept, net alsof wij dat hier gewonnen hebben, die zotte Amerikanen geven ons onze laatste vleugels. We hebben ons doel bereikt, we hebben de Leadville100 uitgereden binnen de “buckle-tijd” van 12 u. Die buckle is een gesp, een” wild west” gesp zeg maar, zonder bijpassende cowboy boots redelijk belachelijk, maar ’t kan ons ni schelen, z’e zal toch blinken op onze schouw…;)
Direct na de finish krijgen we de finishers medaille, we beseffen het amper, en worden aangemaand door te schuiven, er komen er nog binnen….ook als winnaars aangemoedigd.
Naast de aankomst, tussen honderden anderen, bekomen we van wat zowat het zwaarste fietstochtje is waar we ooit aan begonnen zijn.
Letterlijk leeg, allebei, ikzelf nog meer dan Doris. Naast het lege gevoel, ook het fiere dat we’t gehaald hebben….deze “buckle” pakt niemand ons af !