De tochten die we hier gans de week doen, zijn er die we “gejat” hebben van een Nederlander die hier in 2010 ook een weekje komen fietsen is. Het verslagje van de rit die we vandaag deden neem ik gedeeltelijk over van hem, al moet ik hier en daar aanpassen, wij hebben verschrikkelijk slecht weer vandaag.
De eerste 30 kilometer volgen we de kustweg rond het eiland, naar het oosten. Erg fijn fietsen is het niet op deze drukke vierbaansweg, die soms nog behoorlijk op en neer golft. Na een klein half uurtje is er een aansluiting op de snelweg. Hierna wordt het tweebaans en minder druk. Er rijd ons een groepje Zwitserse wielertoeristen voorbij, we kunnen aanpikken, dit meer dan 10 km lang…een cadeau bij deze stormachtige kopwind. Voorbij Juan Grande volgt een stuk gemeen vals-plat omhoog tot El Doctoral. Als we de chaotische drukke tweelingplaatsen El Doctoral en Vecindario eindelijk achter ons hebben liggen, komt de voet van de beklimming naar de Pico erg dichtbij. We passeren nog wat dorpen en dan zijn we in Carrizal, wat even ten zuiden van het vliegveld ligt.
In Carrizal slaan we linksaf. De weg begint te stijgen, de klim naar de Pico de las Nieves is begonnen. De bijna 28 km lang klim bestaat uit een aantal delen. Het begint met een lange rechte straat door het drukke Carrizal en, even verderop, Ingenio. Hier van in het begin al stukken die tot 16% omhoog gaan. Bij het verlaten van dit dorp maakt de weg een paar flinke slingers om vervolgens tegen de berghelling op te kruipen. Het terrein is erg open, de wind heeft er vrij spel. De begroeiing bestaat uit lage struiken met af en toe een cactus of een palmboom. Na een haarspeldbocht volgt een pasje waar we een mooi uitzicht hebben op de kust. We hebben bijna 10 kilometer geklommen, zitten inmiddels op 600 meter, en het zwaarste deel van de klim staat op het punt van beginnen. Als we het dorpje Pasadilla gepasseerd zijn breekt de hel los. Op mijn Garmin lees ik stijgingspercentages tot 23 %, met een steilste halve kilometer van gemiddeld 16.5%! De wind blaast enorm hard, en schuin op kop, afzien is het enige juiste woord. Af en toe vlakt het even af, om daarna weer genadeloos steil omhoog te gaan. Bij Cazadores komt het smalle weggetje op de grote weg uit. We moeten linksaf richting de top, maar gaan eerst iets drinken in een locale bar. Onze kledij is kletsnat, van de regen én het zweet. Na 15 minuten zijn we terug op weg, ondertussen is het beginnen regenen. Vanaf nu is het minder steil. Hoewel, even verderop gaat het nog een lange strook met +10% omhoog! Dan, voor de afwisseling, een korte afdaling. We fietsen door een bos met naaldbomen en het gaat meteen weer steil omhoog. Een paar kilometer verderop is de afslag naar de top. Over slecht wegdek leggen we het laatste stukje af. Op het hoogste punt van het eiland zijn we nu, helaas we door de hevinge mist amper 50 meter voor ons uit. Het regent nog harder ondertussen en de thermometer geeft nog amper 2 graden aan. We zijn nu op net geen 1900 meter boven de zeespiegel. Beneden aan de kust was het nog 20 graden. gelukkig hebben we onze overschoenen, regenjack en handschoenen mee. Hoewel dit niet echt volstaat. Echte winterkledlij is wat hier nodig hebben. Na een paar uur klimmen komt er een eind aan deze verschrikking. De afdaling naar Bartolomé is een cadeau en toch niet, we gaan wel veel sneller, maar het is nog kouder .
We zakker 700 meter en weg is de mist, in de verte zien we zon. Bij dit weer is alles boven de 1500 meter geen pretje. Dit is een les voor de rest van de week.
Per 100 meter dalen is het ongeveer 1 graad warmer. We stoppen niet meer en rijden in één ruk door naar Maspalomas.
detail rit 4 (Carrizal – Pico de las Nieves 106 km, 2580 hm’s)
Een uitdagende tocht was het, het rotweer gans boven was een extra beproeving.