Vandaag de eerste Alpenetappe, we fietsen zo snel mogelijk weg, we gaan toch bij de laatsten bovenkomen. Tot de voet van de eerste klim is ongeveer 20 km, ideaal om op te warmen, we rijden in de vallei, dus vlak, zelfs licht dalend. Op km 20 stoppen we nog even voor een plasje, ik regel de kabelspanning van de achterderailleur lichtjes bij, de kabel heeft tot nu prima werk geleverd, maar hij heeft zich nu ‘gezet’ zegt me’n wel eens. In groepjes komen de anderen voorbij, we pikken aan. Eerste klim is de Col de Madeleine ( kennen we enkel van de koekjes ), dat is 25 km klimmen aan 6,2 % gemiddeld. Dat zou een ‘loper’ moeten zijn, lang maar niet steil, hoorden we onlangs van Perre en Anja, die hebben de Madeleine vorige week een beetje afgevlakt door hem ook met de tandem te beklimmen. Op kilometer 10 schakel ik ietwat fout en valt mijn ketting tussen de twee voorste kleine tandwielen ( we rijden tripple). De ketting zit echt muurvast, ik neem mijn multitooltje om de geknelde schakel er tussenuit de duwen, wat gelukkig lukt.
We kunnen terug verder, en halen zonder problemen de top. Hier staan nog enkele anderen van onze groep, ook de Amerikaanse meisjes staan er. Op elke col nemen we een foto, er staat altijd een plaatsnaambord. Dat doen ze misschien wel speciaal voor fietsers die niet meer zouden weten van welke ‘parochie’ ze zijn een ze de top bereiken (?) We doen onze muts en regenjack aan, en fietsen we op de grote plateau naar beneden. Mooie afdaling, geen gevaarlijke haarspeldbochten. Bijna beneden voel ik dat onze ketting niet 100% ‘normaal’ doet. Ik stop en bekijk ze van naderbij, er zit 1 schakel vast, hij scharniert niet meer. Ik probeer hem los te wringen, wat niet echt lukt. Met mijn kettingpons, welke ik altijd bij heb, duw ik het pinnetje even naar buiten/naar binnen. Nu is schakel wel losgekomen, ik ga er vanuit dat het ok is nu. Bij de lunch nog wat extra smeermiddel op de ketting. De tweede klim van de dag komt nu vrij snel, de Col du Croix de Fer. Eigenlijk beginnen we op de Col Du Glandon, die loopt op de top uit in de Croix de Fer. We kennen deze klim uit De Marmotte van 2011, al fietsten we hem dan omgekeerd. Na een vijftal km, begint het zachtjes te regenen, niet echt erg, veel zuurstof in de lucht en dat kunnen we best gebruiken. Op km 6 gaat kraakt de ketting, we houden in, maar 1 seconde later staat we stil, ketting gebroken. ‘Miljaar’, nu staan we hier schoon. Ik heb een stukje ketting in mijn zadeltas en ga aan de slag met mijn kettingpons. Dit gaat vrij vlot, met een bang hart vertrekken we zonder brutaal aan te zetten. De kettingschrik zit erin nu. Kettingen op tandems krijgen het extra te verduren, daar er dubbele kracht op gezet wordt. De klim wordt een echte ‘kettingnachtmerrie’. In totaal zal ik nog VIJF keer van de fiets moeten op de ketting terug te ponsen, aan elkaar te zetten zeg maar.. Door telkens de schakels er tussenuit te halen is ze al heel wat korter ook, gelukkig kan ik nog steeds op de kleinste versnelling blijven fietsen. De grote molen kan in niet meer duwen, daarvoor is zet te kort ondertussen. Het is mijn eigen schuld, ik had op de rustdag de ketting moeten vervangen/vernieuwen, we hebben er al bijna 2000 km mee gereden. Wat nog een stommiteit is/was is dat ik een ‘powerlink‘ om de ketting snel aan elkaar te zetten, vergeten mee te nemen ben.( zit wel in bagage). Bij een gewone koersfiets zou de ketting minder snel breken, maar het is de combinatie slijtage/kracht bergop / tandem / geen powerlink die alles doet mislukken. Op twee kilometer van de top en na de zesde keer breuk, geef ik het op. Ik bel naar het busje. Mijn reservefiets die in mee heb staat in dat busje, ik ga die ketting eraf halen in op mijn tandem monteren. Busje komt zo, maar dat duurt wel even… Ondertussen gaan we tussen de vele campers in alvast te voet verder de Croix de fer op, ketting in de éne hand, tandem in de andere.
Even later komt er een Spaanse fietser voorbij, en die wil helpen. Hij heeft dé powerlink die ik vergeten ben en bied die spontaan aan. We zetten de ketting aan elkaar en na een paar minuten zijn we terug aan het fietsen. Die man uit Gironna vergeet ik niet snel. Het gaat goed nu met de ketting, de ze kraakt niet meer. Net voor de top van de Croix de Fer, komt Wouter aangereden met het busje. Ik haal snel de ketting van mijn reservefiets en steek ze in mijn achterzak. Ik fiets verder met de ketting+Spaanse powerlink, tot nu ben ik er goed mee. De andere ketting is mee als reserve. Boven op de top staat de Spanjaard die ons hielp, ik zet hem samen met Doris op de foto, en bedankt hem nog eens….We dalen af naar de voet van de derde Col , de Col du Mollard, en al snel zijn we terug bezig aan 5,7 km klimmen met gem. 6,7 % Door de kettingproblemen zijn we al veel tijd verloren, het zal laat worden vandaag. We dalen nog 1 keer naar Saint-Jean-de-Maurienne om de laatste klim van de dag aan te vatten. Het is ondertussen al 18.45 u eer we beginnen aan de klim naar La Toussuire, da’s nog eens 18 km klimmen aan 6,1 %. Dit is een lesje wilskracht vandaag. Tijdens de eerste kilometers rijd één van de flecheurs ( de mannen die de Tour uitpijlen) met de fiets naar beneden. We kennen die mannen ondertussen, ze rijden ons alle dagen voorbij. Hij herkent ons en zwaait. Even later komt hij met de flecheurs camionette naar boven gereden, en brengt ons een paar flesjes water. Dit komt van pas, want we stonden droog. De zon gaat zacht onder, het is een mooie avond. Op drie kilometer van de top staat de bus en is ons hotel. We willen en zullen de rit écht uitrijden, en rijden er voorbij, we zien anderen van onze groep al naar het restaurant wandelen. Het zijn drie lange kilometers, we passeren een massa campers en veel zatte mensen, hoe hoger hoe zatter. Het is 20.45 u eer we op de top in La Toussuire zijn, snel een foto en terug naar beneden. Na 160 en 4800 hm en alweer een dosis pech kunnen we wel een paard opeten. Het avondeten komt om 9.45 u en is gelukkig goed én veel.
