Bij ‘t opstaan vandaag zijn we minder ‘stijf’ dan verwacht. We namen we een spierontspanner, misschien zit die er wel voor iets tussen. Een paar mensen uit de groep waaronder Marcel en zijn schoonbroer Sjef gaan bij ons blijven vandaag, mocht er nog meer pech op komst zijn…;)
Het ongeval van gisteren spookt wel tientallen keren door mijn hoofd vandaag, we doen het zeer kalm aan, achteraan in onze groep. Tot de lunch heb ik niet het betere gevoel, maar het wordt wel beter met de kilometer, Doris heeft geen niet veel last meer van onze botsing. Het is een overgangsetappe en we weten al dat dit niet de mooiste zijn, ook vandaag niet. Hoe meer de kust korten komt hoe harder wind blaast, en niet in ons voordeel. De laatste 30 km zijn echt rot, lange rechte snelwegen, er is geen pret aan te beleven. Op een kleine 20 km moeten we nog een ‘muur’ op. Boven op de top, een mooi uitzicht, dat wel. Er staan twee meisjes met een camera/microfoon, ze interviewen ons en vragen of ze ons mogen volgen tot de finish, vanuit de wagen filmen ze ons kleine groepje. Het blijken studenten de zijn en dit filmpje maken is een opdracht, ze zochten dus acteurs, een dag eerder hadden ze spectaculaire beelden kunnen schieten dacht ik even….
Om het af te leren, rijd nog maar eens lek vooraan, voor hen is dat goed, da ‘s meer beeldmateriaal, ze begrijpen wel niet goed wat er gebeurt, wanneer we de band opblazen met een luchtpatroon. We naderen Cap D’Adge, het is zoeken naar de bus, de officiele etappe loopt over een stuk autosnelweg in de tegenovergestelde richting, wij moeten nu improviseren.We komen vrij laat aan, na iets meer dan 240 km aan gem 28 km/u. We moeten nu nog 188 km met de bus afleggen. Eerst een lekkere douche zou leuker zijn, maar dit is de Tour, en dat hoort er allemaal bij weten we ondertussen.
