De meest relaxte ochtend sinds drie weken. We zijn wel al met één been in Parijs, maar toch, ik ga mijn ogen heel goed openhouden, deze laatste 80 km, op weg naar de Eifeltoren. De plaatselijke rondjes in Parijs doen we niet, dit zou ook niet te doen zijn, op een zaterdag te midden van het drukke verkeer. De eerste 30 km fietsen we door een zeer groene bosrijke streek, totaal niets doet denken aan Parijs. Twee lekke banden en één iemand heeft spaakbreuk, maar wij bleven gespaard vandaag. (Onze bidon met water uit Lourdes zit er voor iets tussen ben ik zeker). Na km 40 komen we meer in de voorsteden van Parijs, het wordt alsmaar drukker. Met een zwerm van zo’n 35 fietsers zijn we één groot voertuig, aan de stoplichten geeft het overige verkeer ons meestal voorrang. Hét kippenvel moment komt er wanneer we met ze‘n allen de Champs Elysees opfietsen, en net voor de Arc De Triomphe onze zonen Anton en Lucas zien staan. Zij zijn deze ochtend speciaal naar Parijs gekomen om hun ‘oudjes’ op te verwelkomen en hun veilig naar huis te brengen, waarvoor dank !
Nicole, de vrouw van Carl heeft een leuke verrassing. Ze liet voor ons twee en voor Carl en Jan een medaille/aandenken maken. Ge moest gezien hebben hoe jaloers die Nederlanders waren op ons…..;) bedankt Nicole!
We eten vlakbij de Arc nog een laatste keer samen met de groep en laden de auto in. Om halfdrie nemen we afscheid van iedereen en gaan we naar ons laatste hotel deze week, naar huis…..